Nederlandse naam: Klein kruiskruid, Latijnse naam: Senecio vulgaris , vindplaats: houtzagerssingel 13 05 2016
Klein kruiskruid Senecio vulgaris, is een plantje waar ik een zwak voor heb, het is bij uitstek een plantje voor de detail kijkers onder ons, op het eerste gezicht is er niet veel bijzonders aan, je komt hem echt overal tegen, en hij word vaker als een plaag gezien dan als een zegen.
Maar kijk eens goed naar de kleine knopvormige bloempjes fijn afgetekend met zwarte schubjes zijn, als je de tijd neemt om er beter naar te kijken echt prachtig.
De plant kent niet echt een bloei periode, als de omstandigheden gunstig zijn kan je hem het hele groeiseizoen bloeiend aantreffen.
Het klein kruiskruid is geen plant die insecten nodig heeft om bestoven te woorden, het is een echte zelfbestuiver.
Na de bevruchting vormt de bloem een pluizige zaadbol met honderden zaden die door de wind over grote afstand kunnen worden verspreid.
Zowel zijn onafhankelijk van insecten, als de mogelijkheid zich, door middel van zaden, over grote afstand te verplaatsen, maken dit plantje een pionier bij uitstek.
Zaden die grote afstanden kunnen afleggen, vinden gemakkelijker een open plekje, dan zaden die loodrecht naar beneden vallen, je ziet dan ook vaak dat planten die zich meer thuis voelen in een stabiel en gevestigde plantengemeenschap zoals eiken en beuken veel minder moeite doen om een grote afstand af te leggen dan bijvoorbeeld wilgen en populieren die zich beter thuis voelen op nieuw te koloniseren grond.
Veel planten, uit de famillie van de kruiskruiden, zijn al lang in gebruik als geneeskrachtige plant, en ik zal jullie niet vermoeien met een elleloze lijst aan klassieke en middeleeuws boeken waar ze hun plekje in hebben weten te bemachtigen, maar een citaat uit de Naturalis Historia van Plinius uit de 1e eeuw na christus wil ik jullie niet onthouden.
Kruiskruid (erigeron) heet bij ons senecio. Als iemand er met ijzer een cirkel omheen trekt, het vervolgens uitgraaft, er drie maal een tand mee aanraakt, na iedere keer op de grond spuwt en ten slotte de plant op de zelfde plek terugzet zo dat hij in leven blijft, dan zal die tand nooit meer pijn doen,
om zich zelf enigsinds vrij te pleiten omtrent de effectiviteit van dit vreemde ritueel voegt Plinius er fijntjes de opmerking zeggen ze aan toe wie hij met ze bedoeld word niet helemaal duidelijk.
home 